Pusta trumna

Inspired by: Artykuł w Rzeczpospolitej
Za niezbędną faktografię i support podziękowania lecą do Brzozy!


Jerzy Giedroyć miał rzec kiedyś, że Polską rządzą dwie trumny. Trumny Piłsudskiego i Dmowskiego. Góralskie przysłowie mówi, że istnieją trzy rodzaje prawdy: prawda, święta prawda i gówno prawda. W tym przypadku do słynnej wypowiedzi Giedroycia trzeba zastosować trzecią z prawd. Żyjąc na emigracji Giedroyć nie mógł dostrzec jak bardzo komuna przeorała polskie społeczeństwo. A przeorała doszczętnie. Większość ND'eków spotkały represje najpierw ze strony hitlerowców, a potem ze strony sowieckich komunistów. Po międzywojennej II RP nie ma dziś zbyt wielu politycznych śladów. PSL? Tak. Też lubię dobre żarty.

Roman Dmowski to chyba najbardziej niedoceniony z Tatusiów Niepodległości. Ukończył studia matematyczno-fizyczne, by później otrzymać tytuł doktora nauk przyrodniczych. Jego ścisły umysł pozwalał mu trzeźwo oceniać rzeczywistość. Był posłem do rosyjskiej Dumy. Na pokojowej konferencji w Paryżu wygłosił dokładnie przygotowany, pięciogodzinny referat na temat granic powojennej Polski. To właśnie Pan Roman, jak go nazywano, nakreślił główny kształt granic II RP. Podobno sam od razu tłumaczył swój referat na angielski i francuski, bo nie ufał zachodnim tłumaczom. Wraz z Paderewskim w imieniu Polski podpisał traktat pokojowy. W kraju był niekwestionowanym przywódcą ruchu narodowego. Na jego pogrzeb miało przyjść 200 tysięcy osób.
Dzisiaj lewica straszy nim małe dzieci.

Myśl polityczna Pana Romana zdaje się dzisiaj nie mieć żadnych kontynuatorów.
Co wkurzało Dmowskiego w Polakach? Wkurzała go lenistwo, niezdolność do pracy zbiorowej czy bierność przechodząca niemal w serwilizm. Nie dziwi więc fakt, że czarnoziemem dla Narodowej Demokracji okazała się Wielkopolska. W końcu to na terenie zaboru pruskiego Polacy aktywizowali się, zakładali Bazary i inne spółki społeczno-oświatowe. Pracą organiczną przez lata przygotowywali Wielkopolskę do powstania. Jednak nie powstania w stylu "hurrra widelcem na czołg", tylko powstania dobrze zaplanowanego, wymierzonego w najsłabsze punkty przeciwnika. Czy Powstanie Wielkopolskie, którego dziewięćdziesiątą rocznicę nie tak dawno świętowaliśmy, nie było końcowym aktem Najdłuższej Wojny Nowoczesnej Europy? Mała Wielkopolska rzuciła wyzwanie, co prawda pokonanej, Rzeszy Niemieckiej, ale jednak całej Rzeszy Niemieckiej. I pokazała na co ją stać.

Nacjonalista! Nacjonalista i antysemita! Słyszę głosy z lewa, prawa i z centrum. Fajnie tak dołączyć się do chórku i śpiewać tak jak reszta. Wystarczy jednak zadać sobie odrobinę trudu samodzielnego myślenia i sięgnąć po parę książek autorstwa Dmowskiego i oto niespodzianka. Okazuje się, że Roman Dmowski bardzo trafnie określił czym jest naród. Odrzucił te XIX wieczne pierdoły o rasowej podstawie narodu. Wiedział, że to wspólnota doświadczeń, wspólnota historii i kultury czyni naród. Dla Dmowskiego Polakami mogli też być Ukraińcy czy Białorusini, właśnie ze względu na wspólne doświadczenia i kulturę.
Niezwykłe jest też to, że jego myśl narodowa i budowanie dumy narodowej oparte było właśnie o historię i tradycję, a nie o nienawiść do innych ras i szowinizm narodowy. A co z antysemityzmem? Dmowski w Żydach widział po prostu sojuszników Niemiec. I tyle, albo aż tyle. Nie był to przecież pogląd pozbawiony jakichkolwiek podstaw. Wystarczy tylko trochę zgłębić się w historię zaboru pruskiego. Antysemityzm Dmowskiego miał przede wszystkim podłoże ekonomiczne.

Co do znanego cytatu: Katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości (...) ale tkwi w jej istocie. Po prostu przypomnę rolę jaką Kościół odegrał w czasie zapyziałej komuny.

Pan Roman był przede wszystkim twardym realistą. Liberałem jeśli chodzi o poglądy gospodarcze i demokratą jeśli chodzi o poglądy na ustrój. Żadne dyktatury nie chodziły mu po głowie. Wierząc w wolną Polskę, Dmowski wierzył w wolne umysły Polaków. Dziś na siłę kojarzony z jedną partią, był on bardziej filozofem polityki i mężem stanu. Dlaczego Dmowski za głównych wrogów Polaków uważał Niemców? Rosja była dla niego azjatycką barbarią. Uważał, że o wiele trudniej dać się zrusyfikować mając w umyśle obraz zaborcy - brutalnego najeźdźcy. Niemcy, uważał Dmowski, to przecież naród z wysoką i rozwiniętą kulturą. Kulturą tak atrakcyjną, że wielu Polaków mogłoby świadomie wyrzec się swojej i wypełnić kolejny szereg zgermanizowanych. Przyznajcie, że pomimo wydarzeń Drugiej Wojny, takie myślenie ciągle ma rację bytu.

To niesamowite jak uproszczenia potrafią zatrzeć prawdziwy obraz sytuacji.
Słowo narodowy zostało na zawsze powiązane z prawicą. Szkoda, że nikt nie chce jakoś zauważyć, że NARODOWY-socjalizm to przecież ruch na wskroś lewicowy. Pierwiastek narodowy trzeba raz na zawsze odłączyć do prawicy i zdać sobie sprawę z tego, że do ideologii narodowych może odwoływać się zarówno prawica jak i lewica.

Bardzo nie lubię, kiedy straszy się Polaków Dmowskim. Nie lubię jak endecję kojarzy się tylko z Niewiadomskim, a o Grabskim, jako o członku endecji, całkowicie się zapomina. Nie lubię kiedy twarde i racjonalistyczne poglądy Pana Romana próbuje się podłączyć pod mesjanistyczno-religijną tradycję. Nie lubię kiedy pewna partia i pewna radiostacja próbuje zawłaszczyć sobie Dmowskiego, który z ich poglądami nie ma nic wspólnego. Zwłaszcza, że przed 1918, Pan Roman był dość antyreligijny. Nawrócenie przyszło w latach dwudziestych. Zwłaszcza po 1926.

Współczesna, polska scena polityczna składająca się z lewaków, farbowanych ludowców i socjaldemokratów udających konserwatystów i liberałów, potrzebuje trochę Realpolitik. Polityki reprezentującej polski interes narodowy.