Eskapizm

Jesteś mieszkańcem ziemi, a uczysz się od obłoków. (Zgadnijcie kto?:)

Nie lubimy naszego świata, niesie ze sobą szczęście. Ale wraz z obietnicą szcześcia idzie w parze także ryzyko cierpienia. To przecież skandal! Niedopuszczalne, dlatego też nie dopuszczamy mysli o cierpieniu i smierci do naszych umysłów. Musimy je czymś blokować. Czymże miałaby być ta tama jak nie problemami innych, ich zmaganiami, ich walką o życie i przetrwanie?
Już rzymianie zauważyli, że przyjemnie jest z suchego brzegu, w czasie burzy obserwować zmagania drugiego. Pozwalało to uciec od swoich problemów i zmagań, przynajmniej na ta krótką chwilę o nich zapomnieć.
Ta sama chęć, czasem podświadoma, łączy ludzi. Tą samą funcję spełniał aojda - pieśniarz w starożytnej Grecji. Tą samą rolę spełnia także i alkohol, niektórzy uciekają w świat zmysłowych rozkoszy, jakie zapewnić mogą piękne kobiece ciała.
Nie będę się powtarzał i pisał znów, o filmach, słuchowiskach radiowych, książkach, grach, czy serialach. To, że pozwalają oderwać się od rzeczywistości, i umożliwają szybowanie pośród wyimaginowanych, czy tez wirtualnych przestrzeni to oczywistość.
Dodac do tego grona, mogę wojnę. Kiedyś, przed bitwą informowano ludność, że w danym miejscu, o danym czasie odbędzie się bitwa. Ludzie zbierali się, siadali np. na pobliskim wzgórzu i obserwowali morderczą walkę. Tak samo było z walkami gladiatorów. Sport to niekrwawa ( przynajmniej o wiele bezpieczniejsza dla, życia i zdrowia) odmiana wojny, toteż wchodzi w skład sposobów , dróg do eskapizmu.
Przyznam się sczerze, ze ucieczka w świat fantazji, towarzyszy mi cały czas. Być może robię to za często i wchodzę na zabronone tory, ale przecież to tylko marzenia, mikt nie odmówi mi do nich prawa.
Warto zanzaczyć na koniec fakt, że eskapizm to także w pewnym stopniu ucieczka od odpowiedzialności. Odpowiedzialność, to jakże uniakana przez człowieka masowego część ludzkiego życia. Eskapizm jest więc jak ogień w lesie po miesiącu suszy. Jego, zniwo jest przeogromne. Nie dziwi więc fakt, że coraz to bardziej popularne stają się wytwory pokultury.
Któż odmówi, spędzenia czasu z bohaterami serialu Lost, kto nie obejrzy z chęcią kolejnych przygód Alucarda, kto zaniecha doprowadzenia Snake'a do końca jego przygód? Kto nie przeczyta kolejnej powieści Grocholi? Kto nie ucieknie ze swoimi problemami w drugiego człowieka? Kto wogóle przestanie czytać, ogladać, grać, słuchać muzyki, kiedy ma taką możliwosć?
Czy nasza rzeczywistość nam wystarcza? Czy powinna nam wystarczać?