Ciche wzgórze

Szok, uraz - tak silne zderzenie pozostawia po sobie niezatarty ślad, piętno - odkształca duszę.
The fear of blood, tends to create the fear of the flesh.....




Otwieram oczy, widzę. Do uszu dochodzi tylko dzwięk wiatru odbijającego się od ziemi. Nie wychwytuję, żadnych zapachów. Stawiam pierwsze kroki, odgłos podeszwy dotykającej asfaltu jest jedynym słyszanym. Jestem sam, miasteczo opustoszało. Całość spowija gęsta mgła. Co jakiś czas leniwie przeleci koło nosa płatek śniegu. Nie jest zimno. Wyciągam ręke - jej koniec staje się prawie niewidoczny. Gdzie jestem? Nie wiem. Niepewność i niepokój zostają przeciwstawione ciekawości i chęci robienia czegokolwie, jakiejkolwiek aktywności.
Idę więc dalej przed siebie, mgła i samotność zdaja sie coraz bardziej napierac i przytłaczać. Równoprzystrzyżone trawniki, opustoszałe domy, wyrwy w ulicach sięgające nie wiadomo jak głeboko. Mimo tego idę dalej, pchany nie tylko własną ciekawością. Przenośne radio noszone w kieszeni niespodziewanie zaczyna trzeszczeć, po cichutku. lecz z czasem dzwięk staje się głośniejszy i głośniejszy zaguszająć nawet myśli. Nie można go wyłączyć, bębenki uzne nakłuwane tysiącami igiełek przesyłają silny impuls zagłuszający wszystkie inne.
Po mgle przesunął się cień, skrzydlata postać, Anioł? Nie wiem, radio za głosno trzeszczy. Zbliża się, z głupoty właściwe z ciekawości wyciągam ręke. Czuję mocne szarpnięcie, potem ciepło.... dopiero po chwili dociera do mnie ból. Cofam rękę, uciekam od cienia we mgle. Słyszę przeraźliwy pisk, postać podąża za mną. patrzę na dłoń - rozcięta, zpływa z niej powoli gęsta, ciemna krew. Widzę otwarte drzi jakiegoś domu - wbiegam do środka, zatrzaskuje drzwi i zastawiam je stojącą obok komodą. W trakcie zatrzaskiwania drzwi zauważyłem kwałek skrzydła, nie miało skóry, widać było wszytskie żyły i tętnice, nie płynęła w nich krew..... To nie był anioł.
Gdzie jestem?...... Setki myśli kołata się w głowie, oddech nie chce się uspokoić po długim biegu. Siadam na krześle i obwijając dłoń jakąś szmatą niepewnie wpatruję się w okno. Widzę tylko mgłę.. i nic więcej.
W końcu postanawiam wyjść. Robię pare kroków, wraz z nimi świat zaczął gasnąć. Światło, zaczęło blaknąć. Ciemność. Zapalam latarkę, ciekawe na ile wystarczy bateria? Idę więc dalej, na ślepo. Świało latarki próbuje sie przebić przez mrok, lecz ten pochłania je, nie dająć mozliwości rozwinięcia. Idę, moje kroki dzwięczą w okolicy. Przyzwyzajony do ich monotonii, nagle zostaję wyrwany z letargu, słyszę metaliczny dzwięk. Patrzę pod nogi, idę po rozciagniętej metalowej kratce. Pod nią widac ciemność. Inna niż ta przede mną. Tamata ciemność to odchłań, głębia siegająca dna, sięgająca samego dołu.....
Upadam, świat zaczyna wirować, zewsząd otaczają mnie metaliczne dzwięki, maszyny przy pracy. Zamiast budynków widzę ogromne wiatraki powolnie obracające się w tym bezwietrznym środowisku.
Zaczyna się, widzę ICH. Nie to niemożliwe. przecież ja żyję, oni są zaprzeczeniem życia. Szaleństwo, metaliczne dudnienie z głębi. Widzę wyraźniej, ONI cierpią a jednocześnie nienawidzą. Nie mogą znieść widoku życia. Odwracam wzrok, uciekam. Zimny pot,, rozszerzone źrenice, trzęsące się ręce... Strach, to oo jest ich nasyceniem i pożywieniem.
Gdzie jestem, czy to czyściec? Piekło? Widziałem, przed chwilą umęczone dzieci, małe, każda komórka epatowała bólem istnienia, a może niestnienia?
To niemożliwe, , to nie czyściec. Żaden Sheol, żadne Limbo. To nie Hades, to nie Tartar, to nie Gehenna, to nie Jannah, to nie Neraka, to nie Piekło.


To Ja......