Człowieczeństwo

Człowieczeństwo. Szerokie pojęcie, bardzo realtywne, a co za tym idzie różnie rozumiane. Człowieczeństwem można nazwać wszelkie decyzje i czynności wykonywane przez eponimicznego człowieka.
Wtem do pokoju wpada stepujący pingwin Fryderyk.
- Co ci się stało? - pytam z nieukrywanym rozbawieniem
- A nic.- zasromił się pingwin- Tak się odciszam i zagłuszam.
- Wracając jednak do tematu, Fryderyku, jako że nie jesteś człowiekiem możesz obiektywniej o nas powiedzieć, prawdaż?
- Prawdaż, prawdaż.
No więc. Wiem, że zdania nie zaczyna się od "no więc", ale tym sposobem wstęp mam gotowy.
Człowieczeństwo, ma rzekomo być cechą tylko i wyłącznie ludzką. Skoro jest cechą przypisaną tyylko i wyłącznie człowiekowi musi ona odróżniac go od świata zwierząt i roślin. Możemy więc, idąc tym tropem, wykluczyć z człowieczeństawa takie zachowania jak walak o przeżycie, czy prokreacja. Mówiąć ogólniej możemy po prostu odrzucić wszytsko co zwierzęce.
I co nam zostaje? Materialnie - nic. Zostaje abstarkcja, idee. W takim razie człowieczeństwo byłoby ideą i ludzkimi działaniami przez tą ideę indukowanymi. Verba docent, exempla tarhunt, mawiali mieszkańcy dawnego Rzymu. Oto i przykład. Wydaje mi się, że skrajny przykład byłby najwłaściwszy, bo najmocniejszy. Skoro celem życia jego kres, jak mówi artysta w takim razie śmierć za ideę, byłaby- niewiem czy to dobre okreslenie - ucieleśnieniem, spełnieniem idei człowieczeństwa.I nie chodzi tutaj o śmierc pro publico bono, jak Kodros ostani król Aten, który aby uchronić miasto przed Dorami czyni zadość przepowiedni i ginie. Poświęcenie dla dobra reszty społeczności jest znana także i w świecie zwierzątek.
Śmierć za ideę, to już poziom o dwa piętra wyższy. Właściwie to już jest dach.
Czyż pełni człowieczeństawa nie uzyskujemy ginąć za ideę? Jak Sokrates, pijący bez oporu truciznę aby potwierdzić teorie, w które wierzy. ( Jezus Chrystus ginący na krzyżu, również osiąga stan pełni człwioeczeństwa-chociaż i tak w pewnym sensie czyni to dla dobra wszytskich.) Wresczie czy wyrzeczenie się życia bez powodu ( jak w filmie "Godziny"), nie byloby granica ostateczną?
- Na te słowa z zakurzonego kąta wylazł Sydnej i dziabnął boleśnie Autora w rękę.
- Zaraz!- krzyknął trochę odruchowo Piotr.
Wydaję mi sie, że pomijami pewien fakt. I to dość zanczny. Kiedy pająk mnie ugryzł zabolało mnie. Mnie, a nie moje ciało. Wedle tego co mówisz Fryderyku, człowiek sterowałby duszą swoim ciałem, jak to czyni lalakrz w teatrzyku ze swymi sztucznymi aktorami. Ale to nie jest tak, że kieruję swoim ciałem, ja nim jestem! W takim razie twoja wizja człowieczeństwa, byłaby tylko połowiczna. Człowiek to dusza i ciało. Według Biblii, pośmierci duch oczekuje na zamrtwychwstanie ciała! ( tak też w katolickim wyznaniu wiary sprawa stoi). To znaczy, że ostatecznie, prwadziwą pełnię osiągniemy w momencie ponownego połączenia ducha i ciała. Bylibyśmy wtedy już bogadsi o doświadczenia obojga "żyć" i tego cielesnego i tego duchowego.
Wtedy zapanowałaby harmonia........