Namiętność

Żyjemy w epoce rozumu. O tak, rozmowe myślenie można znaleźć wszędzie. W nauce, w kontaktach z innymi, a nawet w sztuce! Człowiek to istota rozumna. Wszystkie decyzje, które podejmuje są dokonane przez rozum. Jeżeli zaś pojawi się uczucie, pod wpływem którego dokonujemy wyborów - wtedy to już zniewolenie i działanie w afekcie!

Idealnie wyrachowany świat, czasem zaifekowany uczuciami (pamiętacie film Equlibrium?). Coraz więcej małżeństw się rozpada. Metafizyka wyparowuje ze świata jak przelotny deszcz z pustyni!
Jednak nie chcicałbym zagłębiać się w wyższą strefę!

W opisie człowieka często pomija się pewioen aspekt istnienia (bez niego opis człowieka jest niepełny!). naruszt przykładu wrzućmy takiego Księcia Mieszka I. Zawsze mówi się o przyjęciu chrztu w 966 roku, jako o genialnym posunięciu politycznym. jakoś nikt nie chce wspomnieć o tym, że Mieszko mógł autentycznie się nawrócić! (Chociaż, możliew, ze jest to spowodowane taką a nie inną sytuacja źródłową).

Namiętność. To jest prawdziwy motor życia! Rozum to tylko kontroler i strażnik. (Pojmując życie tylko rozumem można dojśc do wniosku, ze najlepiej po prostu umrzeć, albo jeszcze lepiej zabić wszystkich. Nie będzie problemu). Namiętność potrafi wyzwolić siły tkwiące w człowieku. Wyzwolić się od rozumu , zyskać swoje prawdziwe "Ja"! Pojawia się cel, nie narzucony przez rozum (te cele najczęściej oscylują w granicach ekonomicznych potrzeb i zachłanności człowieka). Proszę zobaczyć co robi Jack Sparrow, bohater pewnego całkiem dobrego filmu ( Fryderyk: mojego ulubinego). Choć jego cel jest całkowicie materialny to metafizuczny nimb stanowiący otoczkę, budzi silną namiętność (która bynajmniej nie jest zniewoleniem) i pozwala odkryć drogę do celu!

Mówiąc o namiętności nie można pominąć Miłości! (Fryderyk: Nareszcie!). Oczywiście można ją rozumieć (namiętnośc w miłości) jako pożądanie. Jednak to nie jest pełnia namiętnosći, potrzebna jest jescze ducowa - metafizyczna nadbudówka. Dopiero taka budowla może stanowić fundament ( jednen z kilku, ale chyba najważniejszy) Miłości Doskonałej.
Platon z jego wizja Miłości, nie oddaje jej w pełni. Kiedyś zdawało mi się, ze przykład Abelarda i Helojzy może posłużyć za przykłąd miłośći platonicznej. Tym ogólnikiem wpadłem jak motor do rowu. (Fryderyk: Zabawne ja uogólnienia potrafią czasem zmnienić istotę i sens) Ich związek choć z początku czysto rozumowy, przerodził się w silną namiętność. Po dramatycznych wydarzeniach, o których nie będe się tu rozpisuwał, kochankowie znaleźli się w ododsobnieniu pisząc listy. mamy więc miłość platoniczną? A gdzie tam. Listy te, pełne są wspomnień o dawnej namiętności łączącej oboje nieszczęścników.

Napisałem powyżej, ze namięstnosć to cząśtka Miłości. Aby więc zrozumieć je obie polecam List do Koryntian (rodział 13). Namiętność nie prowadzi do zniewolenia,a wręcz przeciwnie. Dlatego też Józef K. kiedy zaczął się jego proces, zaczął żyć naprawdę. Został uwolniony całkowicie (jego dotychczasowe życie było by więc wymienionym w Procesie - pozornym uwolnieniem).

Namiętność to przypadek, źródło smutku i wielkiego szczęścia. To ona prowadzi do pełni życia.


P.S. Fryderyk: Chciałbym zwrócić uwagę na dwoiste (dychotomiczne - zawsze chciałem napisac to słowo) rozumienie słowa pasja. Jest to silne uczucie skierowane wobec osoby lub przedmiotu. Z łacińska, jednak oznacza emocjonalne, duchowe cieprienie. To stawia Pasję Jezusa, zdaje się, w nowym świetle. Przecież krzyżowano tyle innych osób. Jednak On niósł
grzechu całego świata i każdego z osobna.